نفرین بر جنگ

 صدایت می زنــــند ابلـــــــیس منفور

تو را ای قـــــاتل زیــــبایی و نور

تو را ای جنگ ، ای نفـــرین قابـــــیل

الا ای نـــفرتِ در خشم مستور

صدایت می رسد بر گوش اکـــــنون

از این قوم پریشان ، گیج ، مجنون

صدایی جنسش از خشم و بلاهت

صــــدای آتـــــش و ویـرانی و خون

گروهــــــی نغمه ات را آفریدنــــــد،

کــــه خود در کنج آسایش خزیدند

برای ثبت کبر و نخوت خویـــــــــش

تــــــن تبدار ما در خـــون کشیدند

زمین با این فراخـــــیها کـــــه دارد

چســــان بر آزشــــان مرهم گذارد؟

دلم زیـــــن دردهــــــا آتش گرفته

بــــــگـــــو تا ابــــــر بر داغـــــم ببارد

پی اوهام و رویایی که دیــــــدند

به صـــــدها ســــــال ما را سر بریدند

ز جسم سرد و بی روح جوانــان

هـــــــزاران کــــــــــاخ نـــخوت آفریدند

الا ای طالبـــــــان قـــــدرت و ناز

شــــــــنیدم بوی خــــــون از کاختان باز

مخواهید از من دلتـــنگ خسته

شــــــــوم در این نــــــــبرد ننـــگ سرباز

هزاران ســـال بر ما حکم راندید

مـــــن و دیــــــگر کسان را بنده خواندید

برای فتح و پیــــــروزی همیشه

مــن و مـــــــــا را به کشــتاری کشاندید

ولی دیــــگر کنــــون آزاده ام من

اســــــــیــــر جـــــام و مست باده ام من

ز هــــــر رنگی ، دگـر آزاد گشتم

چــــــه بی غل و غشم من ، ساده ام من